داستان درباره ی کوهنوردی ست که میخواست بلندترین قله را فتح کند.
بلاخره پس از سالها آماده سازی خود,ماجراجوئی اش را آغاز کرد,
اما از آنجا که آوازه ی فتح قله را فقط برای خود می خواست,تصمیم گرفت به تنهایی از قله بالا رود.
او شروع به بالا رفتن از قله کرد اما دیرهنگام بود و به جای چادر زدن همچنان به بالا رفتن ادامه داد تا اینکه هوا تاریک تاریک شد.
سیاهی شب بر کوه ها سایه افکنده بود و کوهنورد قادر به دیدن چیزی نبود.همه جا تاریک بود,ماه و ستاره ها پشت ابرها گم شده بودند و او هیچ چیز نمیدید. 

در حال بالا رفتن بود,فقط چند قدمی با قله فاصله داشت که پایش لغزید و باشتاب تندی به پایین پرتاب شد.در حال سقوط فقط نقطه های سیاهی میدید و به طرز وحشتناکی حس میکرد جاذبه ی زمین او را در خود فرو میبرد

همچنان در حال سقوط بود...

در آن لحظه های پر از وحشت تمامی وقایع خوب و بد زندگی اش به ذهن او هجوم   

می آوردند 

ناگهان در لحظه ای که مرگ را نزدیک خود میدید,حس کرد طنابی که دور کمرش بسته شده او را به شدت می کشد. 

میان آسمان و زمین آویزان بود...  فقط طناب بود که اورا نگه داشته بود و در آن سکوت هیچچ راه دیگری نداشت جز اینکه فریاد بزند:

خدایا کمکم کن... 

 ناگهان صدایی از دل آسمان پاسخ داد: از من چه میخواهی؟

--خدایا نجاتم بده...

-آیا یقین داری که من میتوانم تو را نجات دهم؟

--بله,باور دارم که میتوانی.

-پس طنابی که به کمرت بسته شده قطع کن...

لحظه ای در سکوت سپری شد و کوهنورد تصمیم گرفت با تمام قوایش طناب را بچسبد.

فردای آن روز گروه نجات گزارش دادند که جسد یخ زده ی کوهنوردی پیدا شده..

در حالی که از طنابی آویزان بوده و دستهایش طناب را محکم چسبیده بودند.

فقط چند قدم بالاتر از سطح زمین... .

شما چی ؟ ؟  چقدر طنابتونو محکم گرفتین؟؟ 

 هیچوقت نگین اون منو فراموش کرده یا رها کرده,

به یاد داشته باشین اون همیشه با دست راستش شما رو در آغوش داره... .    

                                   ( از منبع با تغییر )